نصایح اخلاقی حضرت علامه حسن زاده

 راز را باید پوشیده داشت که در آشکارا شدنش درد سر دراز است.
راهرو باید چنان رند باشد که رندان را به بازى گیرد، و بدانسان جا گرفته و سنگین که سبکساران و سبکسران سر خویش گیرند و راه خود در پیش، که رازدارى پیشه دوستان خدا است.
چاره‏ اى جز زیستن با مردم و راهى جز ساختن با آنان نیست، ولى دل را به دست دلدار ده و آزاد باش و سر را به پاى دوست نه و شاد باش. دیده به درگاهش بدار تا چشم روشنت روشنتر شود، و دست امید به پیشگاهش بر تا جان خرّمت خرّمتر گردد.
این یار است که قد برافراخت و چهره برافروخت و کار خود ساخت و خرمن ما بسوخت.
شوریدگان لب فرو بستند و دیده بدو دوختند، و خردمندان سر به گریبان سرگردانى فرو بردند و در دریاى ژرف بى ‏پایان هستى جز شکنج و گره آب ندیدند.
آقاى من بر خود ببال که گداى ره‏نشین آن شاهى، و از کسى منال که در سنگر استوار آن بنده ‏پرور جهان پناهى، آن‏که دردها را درمان کند و تشنگان را سیراب و خستگان را آسایش دهد و شوریدگان را نوازش کند و آوارگان را پناه دهد.
همه مى ‏روند و نمى‏ دانند با خود چه مى ‏برند، خنک آن‏که دفتر هستیش را بگشود و از روزنامه کارهایش آگاه شد. و چون هرکسى کشته چند ساله زندگى خود است، دل مردگان از مرگ هراس دارند و از کشتزار خود بیزارند؛ و زنده‏ دلان از کشت خود سپاسگزارند و به پروردگار خود امیدوار.

برگرفته شده از tajaliazam.blog.ir