سینه تنگم مجال آه ندارد

سینه تنگم مجال آه ندارد		جان به هواى لب است و راه ندارد
گوشه چشمى به سوى گوشه نشین کن		زانکه جز این گوشه کس پناه ندارد
گر چه سیه رو شدم غلام تو هستم		خواجه مگر بنده سیاه ندارد
از گنه من مگو که زاده آدم		ناخلف استى اگر گناه ندارد
هر که گدایى ز آستان تو آموخت		دولتى اندوختى که شاه ندارد
گنج تجلى ز کنج خلوت دل جو		نیک نظر کن که اشتباه ندارد
پیر خرد گر به خلوت تو برد پى		جز در آن خانه خانقاه ندارد
مهر تو در هر دلى که کرد تجلى		داد فروغى که مهر و ماه ندارد
مهر گیاه است حاصل دل عشاق		آب و گل ما جز این گیاه ندارد
مفتقر از سر عشق دم نتوان زد
سر برود زانکه سر نگاه ندارد