دنیا طلبی از نگاه دیروز و امروز

در هر محفلی که گام می گذاری سخن از دنیاست و دنیاطلبی . حتی جماعت نماز گزاران قبل از نماز و بین نماز نیز نمی توانند از  بحثهای به اصطلاح اقتصادی دل بکنند و در باره چگونه به دست آوردن سود بیشتر صحبت نکنند. متأسفانه این مسأاله گریبانگیر همه شده است و به قولی آنان که غنی ترند محتاجتر شده اند. هر چه بر مالشان نیز افزوده می گردد شکوه شان از نداری بیشتر می شود. وبه تبع آن بیماری های روحی و روانی و اخلاقی نیز زیاد شده است.

اما نگاه بزرگان دین و دانشمندان به دنیا چگونه بوده است فقط دو مورد مثال می آوریم تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل:

حدیث از امام صادق و امام علی (ع):

 امام صادق (ع) هرکه دل به دنیا بندد ، به سه خصلت دل بسته است:1- اندوهی که پایان ندارد  ۲ - آرزویی که بدست نیاید  3- امیدی که به آن نرسد

 امام علی (ع) : برای دنیای خود آنگونه کار کن که گویا همیشه زنده خواهی بود و برای آخرت خود آنچنان که گویی فردا خواهی مرد.

 

سعدی می فرماید:

بس بگردید و بگردد روزگار

      دل به دنیا در نبندد هوشیار

« سُـرورُ المُؤمنِ بطاعَةِ رَبّـهِ وَ حُزنهُ عَلی ذَنبِـهِ »

  بسم الله الرحمن الرحیم
                                  از حکمت های نورانی حضرت امیرمومنان صلوات الله علیه
                                   در محضر آیت الله استاد محمد شجاعی مدظله العالی 

                                   « سُـرورُ المُؤمنِ بطاعَةِ رَبّـهِ وَ حُزنهُ عَلی ذَنبِـهِ »
                                  

                       غرر و دُرر ج1 ص 516 

... ما شاد و خوشحال می شویم که فلان کار، فلان معامله و امثال اینها درست شد و محزون می شویم که فلان مساله و آن خرید درست نشد؛ اینها مال مؤمـن نیست، یعنی وصف مومن نیست. اگر مومـن واقعی باشد، سرور و شادیش فقـط به این است که پروردگارش را اطــاعت کرده است و خوشحال می شود، اگر به گناه مبتلا شد، محزون می شود.

این طاعتی که ما می کنیم و می گوییم، سبحــان الله، یعنی اینها مناسب حــق نیست، درنتیجــه عجب به سراغ انسان نمی آید؛ اینـــکه در تسبیــح خـدای متعــال می گوییـم سبحــــان الله، یعنی از این طـاعت من، خدا منــزه است؛ از همه چـیز منـزه است. خدا این عالـم و آسمـان و زمین را خلــق کرده که حتی یک برگ کوچک هم حساب دارد، آنوقت این چیـزها چگونه مناسبش خواهد بود...

الحمــد لله یعنی حمد مخصوص خداست، هر چه خوب است خدا خواسته خوب شود، پس مــال خداست؛ خـدا بنا باشد کسی را به جــوار خودش راه بدهد، این نه بـرای این است که عملش منـاسب بوده، بلکه به فضــلش این کار را می کند.

این بیان، هم ازحضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم، هست و هم از حضرت امیرمومنان صلوات الله علیه: ما عبـدناک حـق عبـادتک و ما عــرفناک حــق معرفتک؛ ما آنکه حــق عبــادت توست بجـا نیـاوردیم و آنـچه که حـق معــرفت توست، نشنـاختیم تــو را. با این وصف دیگر چه عُجبــی؟!

آن تسبیح که می گوییم الله اکبـــر، یعنی خدا بزرگــتر است، یعنی بزرگتر از این است که توصیـف شود؛ الحمــد لله یعنی هر چه حمــد و ستایش برای هر چه بکنید، این حمـد، مال خداست و بـرای اوست؛ متوجه باشیم که این عمل زمینه ساز می شود که فضـــل خدای متعال، شامــل حـال بشود. 

آیت ا... شجاعی

دنیا سراى مجازات است

امام صادق علیه السلام فرمود: همانا خداى گرامى و بزرگ در نجوى هاى خویش با موسى علیه السلام فرمود: اى موسى! به راستى، دنیا سراى کیفر است؛ آدم را بر خطایش کیفر دادم. دنیا و هر آنچه را که در آن است لعنت شده قرار دادم جز آنچه که براى من است. اى موسى! به راستى، بندگان درستکارم به اندازه آگاهى خود نسبت به من، از دنیا دست کشیدند و سایر بندگان به اندازه نادانى خویش نسبت به من، مشتاق و آرزومند دنیا شدند. هیچ یک از بندگانم با بزرگ داشتن دنیا خرسند نشده است و هیچ کس دنیا را ناچیز نشمرده جز آنکه از آن بهره برده است؛ «عن أبی عبد الله ع قال إن الله عز و جل قال فی مناجاته لموسى ع إن الدنیا دار عقوبة عاقبت فیها آدم عند خطیئته و جعلتها ملعونة ملعون ما فیها إلا ما کان فیها لی یا موسى إن عبادی الصالحین زهدوا فیها بقدر علمهم بی و سائرهم من خلقی رغبوا فیها بقدر جهلهم بی و ما من خلقی أحد عظمها فقرت عینه و ما یحقرها أحد إلا انتفع بها».