سبحه ای از انگور

خدا رحمت کند امام را. یک وقتی در قم یک بیت شعری گفت و چه غوغایی به پا شد. فرموده بود:
روم ز دانه‌ی انگور سُبحه‌ای سازم
برای رفتن میخانه استخاره کنم

یعنی می‌خواهم با دانه‌های انگور تسبیحی درست کنم و آن‌گاه با آن تسبیح استخاره کنم و اگر خوب آمد به میخانه بروم.
این را در حالی می‌گفت که خیلی‌ها در به در دنبال تربت سیدالشهداء(علیه‌السلام) می‌گشتند تا از آن تسبیح درست کرده و ذکر خدا بگویند.
لذا بسیاری با شنیدن این بیت برآشفتند و رفتند پیش مرحوم حاج‌شیخ‌عبدالکریم حائری که استاد امام بود و سفره‌ی دل را باز کردند و شروع کردند به گله‌گذاری که ببین این کسی که شما از او حمایت می‌کنید شورش را درآورده و زده است به سیم آخر و آخر ِ پیری می‌خواهد از دانه‌های انگور تسبیح درست کند و برای رفتن به میخانه استخاره کند!
مرحوم حاج‌شیخ‌عبدالکریم حائری خیلی خندیده بود و فرموده بود به آقاروح‌الله بگویید:

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست
...
«مثل شاخه‌های گیلاس، محمدرضا رنجبر»
به روایت دیگر:
در وقتی از اوقات که امام خمینی در نزد شاه ابادی درس می خواند چند هیزم کش اتش جهنم نزد استاد رفته و گفتند : آقا روح الله - که پیش  شما درس می خواند- این شعر کفر آمیز را گفته است:

بهار آمده دستار زهد پاره کنید / به پیش پیر مغان رفته استشاره کنید
سزد ز دانه ی انگور سبحه ای سازید / برای رفتن میخانه استخاره کنید

سخن چینان که انتظار بر افروخته شدن شاه ابادی و ناراحت شدن او به واسطه ی شنیدن این شعر آقا روح الله خمینی دارند می بینند که گل از گل چهره ی جناب شاه آبادی باز شده و می گوید: از طرف من به آقا روح الله پیغام برسانید و بگویید که: در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست.