نامه عرفانی آیت الله سعادت پرور(پهلوانی) به یکی از یاران طریقت خود

بسمه تعالی

به یکی از دوستان صمیمی و یاران طریقت نوشته شده است.

تصدّقت شوم!

نظر به محّبت دیرینه که با شما و دوستان هم طریق خود دارم ، لازم دانستم اموری که در سلوک الی الله به نفع سالک است ، تذکّر دهم؛ در صورت مراعات ره صد ساله ، یک ساله طی شود ان شاالله.

1- فعل واجبات و ترک محّرمات ، پس از آن انجام مستحبات را حتّی المقدور به جای آورد و ترک مکروهات کند . از مستحّبات ، نماز شب و بیداری قبل از اذان صبح را بسیار اهمیت دهد، همچنین نماز ائل وقت ، قرائت قرآن وتوسل به رسول – صلّی الله علیه و آله وسلّم – و اولادش – علیهم السّلام – را ترک نکند.

2- ملازمت استاد و عمل به گفتار ایشان ، و ذکر حالات و مقالات و مشاهداتی که پیش می آید؛ بلکه اگر خوابی هم باشد بگوید، و اظهار نظر نکردن در نظر استاد.

3- از افراط و تفریط در هر امری، احراز جوید.

4- از استماع سخن هایی که تفرقه حواس می آورد، همچنین از مراوده با اشخاص بی موالات در گفتار و رفتار – اگر چه سالک باشد-باید احراز جست.

5- مراوده با سالکِ مراقب، بسیار خوب است، ولی اگر صاحب عقاید خاصّ باشد، نسبت به امور سلوکی، نباید جز به آنکه استادش دستور می دهد،متوجه باشد؛ زیرا ایجاد تفرقه میکند.

6- با اهل دنیاو کسانی که جز همّ خوردن و خوابیدن و بهسر این و آن زدن همّی ندارند، مراوده مضِّر است مگر به قدر ضرورت.

7- سالک باید همّ خود را صرف خود کند و به خود بپردازد، عمر خود را به گفتار در عقب این آن – اگرچه غیبت نباشد –نگذارند، از سخنان بی فایده احراز جوید.

8- سکوت را شعار خود قرار دهد مگر به قدر احتیاج؛ زیرا بیشتر لغزش ها، سببش زبان است.

9- از خواهش های نفسانی – حتّیالمقدور و مع التشخیص – احتراز جوید، در هر امری و با سرکشی نفس استخاره کند که لااقل مرجّحی برای فعلش پیدا شود.

10- داخل هر کار و عملی ، بدون تامل – اگر چه مدّتی طول کشد- نشود، و مشورت با استاد و دوستان سالک هم بسیار لازم است.

11- اموری که برای سالک پیش می آید، از گفتن به غیر استاد، باید احتراز کند تا زمانی که نفس او به مرحله اطمینان نرسده است.

12- از بدبینی نسبت به عبد خدا باید احتراز جست و به فکر اصلاح خود افتاد، و موشکاف در خود شد تا عیوب دیگران، در نظر نیاید. البته مساله ی امر به معروف و نهی از منکر مطلب دیگری است . 13- چون تمام مجاهدات و زحمات برای آن است که روح تقویت شود و نفس از این عالم طبیعت انقطاع پیدا کند؛ لذا در تقویت آن باید کوشیدو تقویتش آن است که به امور مذکوره اهمیت داده شود، به قدر امکان ، و از تقویت جهات مادّی،بیش از مایحتاج، بپرهیزد.

منبع : کتاب رسائل عرفانی - آیت الله حاج شیخ علی سعادت پرور